Μετά την βροχή βγαίνει το ουράνιο τόξο και εκεί που σκέφτεσαι πως όλα έχουν τελειώσει, το σκηνικό ανατρέπεται πλήρως. Οι κανόνες επιβεβαιώθηκαν απόλυτα, στις 25 Ιουλίου του 1980. Όταν, πέντε μήνες νωρίτερα, ο Bon Scott έχανε τη ζωή του από αναρρόφηση λόγω υπερβολική κατανάλωσης αλκοόλ, χανόταν μαζί ο τραγουδιστής και ηγέτης της μπάντας. Εκεί τέθηκε το δίλημμα αν οι AC/DC θα ακολουθούσαν τον εύκολο δρόμο της διάλυσης ή το δύσκολο, της συνέχειας που προϋπέθετε να βρουν τον αντικαταστάτη του αποθανόντος. Ο άνθρωπος αυτός θα έπρεπε να είναι μια εξίσου ισχυρή παρουσία, όχι όμως ένα αντίγραφο του Scott και τελικά βρέθηκε, στο πρόσωπο του Brian Johnson. Με εκείνον στις τάξεις τους ολοκλήρωσαν τη δουλειά που είχαν ξεκινήσει για το άλμπουμ Back in black. Οι ηχογραφήσεις έγιναν στα Compass Point στούντιο στις Μπαχάμες, επιλογή που έγινε ώστε να είναι όλα τα μέλη του γκρουπ μαζί, να μην επηρεάζονται από εξωτερικούς παράγοντες και να μπορέσει και ο Johnson να προσαρμοστεί πιο γρήγορα. Κάπως έτσι, δημιουργήθηκε ένα μνημειακό, αριστουργηματικό άλμπουμ, το “Back in black”, με το χαρακτηριστικό μαύρο εξώφυλλο, φόρο τιμής στον μεγάλο Bon Scott.
Ο δίσκος είναι ένας καταιγισμός από γιγαντιαίων διαστάσεων riff και τραγούδια ύμνους. Στίχοι με εκπληκτική αμεσότητα, έξυπνοι, refrain δυνατά, αξέχαστα. Τα σολαρίσματα είναι απίστευτα με κάθε κομμάτι να περιέχει από ένα. Τα ντραμς προσδίδουν όλο το ρυθμό και το αργό τέμπο τους στις εισαγωγές των κομματιών δημιουργεί μια καταπληκτική ατμόσφαιρα. Ο Johnson αποδεικνύεται λίρα εκατό, η φωνή του βραχνή, τραχιά, το διαφορετικό του στυλ δένει άψογα με τα τραγούδια. Είναι δύσκολο να βρεις ψεγάδια σε αυτό το επικό άλμπουμ, πολύ εύκολο όμως να βρεις ένα από τα αγαπημένα σου AC/DC κομμάτια. “Hells Bells”, “Shoot to thrill”, “You shook me all night long”, το ομώνυμο, με ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα riff στην ιστορία της rock, Have a drink on me, κομμάτι αφιερωμένο στο Scott και άλλα. Ο δίσκος έγινε πλατινένιος τρεις μήνες μετά την κυκλοφορία του και μέχρι το 2007 είχε πουλήσει μόνο στις Η.Π.Α. περισσότερα από 22 εκατομμύρια αντίτυπα, κάτι που τον καθιστά τον τέταρτο στη σειρά με τις μεγαλύτερες πωλήσεις όλων των εποχών στις Η.Π.Α. Υπολογίζεται ότι μέχρι σήμερα οι πωλήσεις του ξεπερνούν τα 49 εκατομμύρια παγκοσμίως, τοποθετώντας το “Back in black”, στη δεύτερη θέση των υψηλότερων πωλήσεων όλων των εποχών, μετά το “Thriller” του Michael Jackson.
METALLICA - Kill 'Em All (25/7/1983)
25 Ιουλίου του 1983, γεννιέται ένα από τα σπουδαιότερα ντεμπούτο άλμπουμ όλων των εποχών και μαζί ξεπετιούνται και οι βάσεις ενός ολόκληρου μουσικού είδους, αυτού της thrash metal. Όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, ο λόγος δεν αφορά τίποτα άλλο από το Kill ‘em all των Metallica. Οι νεαροί από το Los Angeles, έχοντας ήδη τραβήξει τα βλέμματα πάνω τους με το ντέμο τους, “No life ‘till leather” στον κόσμο της underground metal σκηνής, ταξιδεύουν το Μάιο του 1983 στο Rochester της Νέας Υόρκης, για να ηχογραφήσουν τον πρώτο τους δίσκο, με τίτλο «Metal up your ass». Πρώτα όμως αποφασίζουν να διώξουν το Mustaine λόγω της χρήσης αλκοόλ και ναρκωτικών που έκανε αλλά και της επιθετικής του συμπεριφοράς. Ο κιθαρίστας των Exodus, Kirk Hammett, παίρνει την πρώτη πτήση και έρχεται να τον αντικαταστήσει το ίδιο απόγευμα. Το «Metal up your ass» είναι έτοιμο σε λίγες ημέρες με το εξώφυλλο του να απεικονίζει μια λεκάνη τουαλέτας και ένα χέρι κρατώντας μαχαίρι να αναδύεται από μέσα. Ξεσπούν διαμάχες με τη δισκογραφική και τους διανομείς που αρνούνται να κυκλοφορήσουν το άλμπουμ, και έτσι το μετονομάζουν “Kill ‘em all”, αλλάζοντας εξώφυλλο. Και είναι όντως “killer” αφού βγάζει ένα ήχο απίστευτης δύναμης που βασίζεται πρωτίστως στις κιθάρες, ενώ βρύθει πλούσιων συνθέσεων, βρώμικου και κοφτερού ήχου, εντυπωσιακών riff. Οι στίχοι κουβαλούν όλη τη νεανική τρέλα και μια επαναστατική διάθεση εκφρασμένη με λόγια μίσους κατά της ανθρωπότητας. Στο “Kill ‘em all”, βρίσκει κανείς θρυλικά κομμάτια που αναπτύσσουν μεγάλες ταχύτητες και περιέχουν αρκετά βασικά riff το καθένα από αυτά. Δεν πρέπει να παραληφθεί η συμβολή του David Mustaine στη σύνθεση τεσσάρων κομματιών, ο οποίος έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση της μουσικής ταυτότητας του συγκροτήματος.Τα γεμάτα οργή φωνητικά του James Hetfield ταιριάζουν απόλυτα με την καλοπαιγμένη μουσική που πιστώνονται όλα τα μέλη της μπάντας, το παίξιμο των οποίων είναι πραγματικά παθιασμένο. Αν και η ποιότητα του ήχου δεν είναι πολύ καλή, το πνεύμα του δίσκου είναι μοναδικό και καμία μελλοντική τους κυκλοφορία δεν μπόρεσε να μεταφέρει κάτι ανάλογο. Ο δίσκος έφτασε στο νούμερο 120 του Billboard 200 το 1988 και μολονότι αρχικά δε σημείωσε μεγάλη εμπορική επιτυχία αποτέλεσε την αφετηρία της ανόδου των Metallica αφού απέκτησαν μια ολοένα αυξανόμενη βάση οπαδών στην underground metal σκηνή. Επιπλέον αυτό το, εξαιρετικό, διαχρονικό άλμπουμ ήταν αυτό που τους βοήθησε να βρουν το δικό τους στυλ κι ας το ξέχασαν κάπου στην πορεία…
ALICE COOPER - Trash (25/7/1987)
Η δεκατία του ’80 δεν ήταν η καλύτερη δυνατή για τον Alice Cooper, μέχρι τουλάχιστον τα μέσα της. Έχοντας ως το 1983 τρία διαδοχικά αποτυχημένα άλμπουμ, με τον ίδιο να δηλώνει ότι πάσχοντας από έντονη αλκοολική αμνησία δε θυμόταν καν τις ηχογραφήσεις των δύο τελευταίων δίσκων, η συνέχεια έρχεται ξανά σε κλινική αποτοξίνωσης για να θεραπεύσει τον αλκοολισμό του. Μέχρι το 1987 έχει επανέλθει εν μέρει στα μουσικά δρώμενα. Δύο χρόνια αργότερα όμως, η επάνοδος είναι απόλυτη. Το Trash σηματοδοτεί την αναγέννηση του καλλιτέχνη και ένα από τα πιο επιτυχημένα άλμπουμ στην καριέρα του. Δίσκος που κουβαλά πολλές επιτυχίες με μεγάλη συχνότητα αναμετάδοσης από τα ραδιόφωνα και το MTV. Και αν αρκετοί θεωρούν ότι είναι μια καθαρά εμπορική δουλειά, δεν πρέπει να παρακάμπτουν ότι συνδυάζει και την τέχνη. Με συμμετοχή διαφόρων καλλιτεχνών όπως Jon Bon Jovi, Steven Tyler, Stiv Bators, και τη συμβολή άλλων στο συνθετικό μέρος, όπως Joan Jett, Diane Warren και Richie Sambora, το “Trash” αν μη τι άλλο χαρακτηρίζεται από ποικιλία. Κλασσικά, καλογραμμένα, hard rock κομμάτια με στοιχεία glam metal και μπαλάντες που απευθύνονται σε ένα ευρύτερο ακροατήριο. Η δομή των κομματιών είναι κορυφαία και τα ρεφρέν δυνατά, δύσκολο να βγουν από το μυαλό. Αν και δεν πρόκειται για τον μεγαλύτερο τραγουδιστή που έχει υπάρξει, οι ερμηνείες του Cooper είναι άψογες, ενώ σημαντικό ρόλο έχουν και τα χορωδιακά μέρη στο τραγούδια. Η παραγωγή είναι πολύ καλή βοηθώντας στο να διατηρείται το υψηλό επίπεδο του δίσκου από την αρχή ως το τέλος. Αξιομνημόνευτο άλμπουμ, ευχάριστο στο άκουσμα, από αυτά πάντως που εκτιμάς περισσότερο στα νεανικά σου χρόνια και κάνεις αρκετό χαβαλέ ακούγοντάς τα μεγαλύτερος.
