Το 2015 δεν ήταν και η καλύτερη χρονιά για το gaming, ενδεχομένως ποσοτικώς, σίγουρα ποιοτικώς. Το αν κάποιος βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο ή μισοάδειο έγκειται περισσότερο στα γούστα του και τη στάση ζωής που κρατά. Είμαι φίλα προσκείμενος, οριακά, στο μισογεμάτο. Λίγες οι (θετικές) εκπλήξεις μεν, αλλά τουλάχιστον κυκλοφόρησαν και ορισμένοι πολυαναμενόμενοι τίτλοι που κατάφεραν να μας δικαιώσουν. Και ήταν και άλλοι που...
Παρακάτω, ξεκινά η ανασκόπηση του έτους, με μια σχετικά χαλαρή κατηγοριοποίηση για να μην χάσουμε αυγά και πασχάλια (Χριστούγεννα έχουμε dude, όχι Πάσχα). Αν ήσουν καλό παιδί φέτος, ο Αϊ Βασίλης σου επιτρέπει να καταγράψεις την άποψή σου στα σχόλια, σεμνά όμως για να παραμείνεις στη λίστα του.
Αθλοπαιδιές
Μέτρια προς κακή χρονιά, κατά τη γνώμη μου. Σχεδόν όλα τα ποδοσφαιρικά games αποφάσισαν να το παίξουν εκ του ασφαλούς, προσφέροντας νέες εκδόσεις που δεν απομακρύνθηκαν από την πεπατημένη, βλέπε PES 2016, FIFA 16 , ακόμα και το Football Manager 2016.
Το NBA 2K16 (check) τα πήγε καλύτερα, παρόλα αυτά το online παρέμεινε προβληματικό. Επιπλέον, μετά από ένα update, οι παίκτες έχαναν την μπάλα όταν απλά έρχονταν σε επαφή με αντίπαλο χωρίς να υπάρχει προσπάθεια κλεψίματος (κάπως διορθώθηκε το ζήματα με το 1.04), ενώ το alley-oop είναι ακόμα broken. Για το NBA Live 16 δεν χρειάζονται σχόλια.
Ράγκμπια, ξηροκάρπια, μπεϊζμπόλια, χόκεϊ, τζόκεϊ δεν παίζω, ιδιαίτερα καλά λόγια δεν άκουσα ούτε για το WWE 2K16. Η έκπληξη λοιπόν ήρθε από το Rocket League, ο πιο απλός τρόπος να το περιγράψεις είναι μπάλα αλάνας με αυτοκίνητα (car soccer ντε). Διασκεδαστικό, εθιστικό, γρήγορο, ιδανικό για multiplayer, με μία λέξη ΕΠΟΣ. Τέλος, αν είσαι οπαδός του skateboard, OlliOlli2, αυτό σου λέω μόνο.
Γκάζι με μπόλικη από φρένο
Cοsi cosi και στο racing τμήμα, χωρίς να υπάρξει εκείνο το game που θα σε διαλύσει με τα G του. Τα ίδια Lewis μου τα ίδια Hamilton μου με το F1 game που θα μπορούσε να κάνει παρέα στην από πάνω κατηγορία (ασορτί με το άθλημα, check εδώ για review). Θετικότατο ντεμπούτο για το Project CARS, χρήζει μεν βελτίωσης, αλλά τουλάχιστον εισέρχεται στο racing sim είδος προσθέτοντας κάποια δικά του στοιχεία.
Από κει και πέρα, το Forza Motorsport 6 είναι το Forza, σημειώνουμε ότι κυριάρχησε στην κατηγορία, χωρίς όμως κι αυτό να κάνει ένα βηματάκι έξτρα και να συγκλονίσει τον κόσμο μας. Αντίθετα, απογοήτευση για το reboot του Need for Speed, με πολλά προβλήματα και δίχως σαφή προσανατολισμό.
Πριν λίγες μέρες, κυκλόφορησε το Dirt Rally στα PC (PS4 και Xbox One Απρίλιος 2016). Δεν έχω προλάβει να το δοκιμάσω, αλλά ακούγονται εξαιρετικά λόγια, υπό την έννοια ότι καταφέρνει να γυρίσει τη σειρά στα δοξασμένα Colin McRae χρόνια. Βρίσκεται στο ραντάρ μου.
Σούταρε αγόρι μου
Συνεχίζουμε στο ίδιο κλίμα. Το Call of Duty: Black Ops III προσπάθησε μεν, δεν ξέρω αν η προσπάθεια ήταν αρκετή για να διαφοροποιηθεί. Περίπου τα ίδια ισχύουν και για το Halo 5: Guardians, δηλαδή οι fans θα ψηθούν, αν και μπορεί να παραπονεθούν, οι υπόλοιποι αμφίβολο. Αρκετά ρηχό το Battlefield Hardline.
Σε (ακόμα) πιο multi καταστάσεις, το Destiny: The Taken King expansion έχει τσιμπήσει καλές κριτικές. Αντίθετα, απλά συμπαθητικό χαρακτηρίζεται το Rainbow Six Siege, με αρκετό μπλα-μπλα μεταξύ των παικτών και θα πρέπει να ικανοποιούνται συγκεκριμένες συνθήκες για να το απολαύσεις (π.χ. να παίζεις με φίλους/ γνωστούς). Τώρα, το Star Wars Battlefront μάλλον απογοητεύει, αν συνυπολογίσουμε τους βαθμούς κόχλας που το συνόδευαν μέχρι να κυκλοφορήσει. Η έλλειψη βάθους σε πολλά επίπεδα, είναι εμφανής.
Το σουρπρίζ έρχεται από το Splatoon στο Wii U, ένα shooter τρίτου προσώπου με look που κάθε άλλο θα συγκινήσει τους αιμοβόρους. Αν όμως ξεπεράσεις τη χαριτωμενιά, είναι πολύ πιθανό να κολλήσεις με τα διάφορα modes που ευνοούν το multi fun. Ρε κοίτα να δεις κάτι πράματα.
Δράση, περιπέτεια, και τα δύο μαζί
Τεράστια κατηγορία, θα προσπαθήσω να τη σπάσω όσο καλύτερα γίνεται. Καταρχάς, (και) για λόγους ευγένειας, η πρώτη αναφορά ανήκει στη Lara και στο Rise of the Tomb Raider. Η δεσποινίς Croft μπορεί να μην έκανε ακριβώς το θαύμα της, παρόλα αυτά πρόκειται για ένα πολύ καλό action adventure game. Εξαιρετικά χρήσιμη προσθήκη, ιδιαίτερα αν δεν έχεις πρότερη επαφή, είναι η τριλογία Uncharted: The Nathan Drake Collection.Σε πιο open-world μονοπάτια, θα επιμείνω ότι το Assassin’s Creed Syndicate δεν είναι το AC που ονειρευτήκαμε. Ναι, παραμερίζει σε ένα βαθμό τη ρετσινιά του Unity, αλλά μπορεί και καλύτερα, πρέπει να τολμήσει και ν’ αλλάξει πράγματα. Mini απογοήτευση το Just Cause 3, μάλλον είχα φορτώσει με ελπίδες οι οποίες δεν επαληθεύτηκαν.
Τώρα, αν η Konami είχε αφήσει αυτό το τρελόπαιδο τον Kojima να δέσει πιο γερά το σενάριο, το Metal Gear Solid V: The Phantom Pain θα ήταν ένα πραγματικό έπος που όμοιό του δεν θα είχαμε ξαναπαίξει. Έστω και κουτσουρεμένο σε επίπεδο πλοκής, η open world στροφή ήταν καλοδεχούμενη και άνοιξε, ως ένα βαθμό, νέους ορίζοντες στο είδος. Α, το ‘μαθες, το ‘μαθες; Κάτι ψήνει ο Κοτζίμας στο PlayStation. Πιο ψευδό-open, αλλά πολύ καλό, ήταν και το Batman: Arkham Knight , το οποίο συνέχισε την εξαιρετική super-hero παράδοση της σειράς.
Πάμε λίγο στα adventures. Ναι, ξέρω, εσύ που έπαιξες Grim Fandango (έπαιξες το Remastered ή μόνο γκρινιάζεις; Το Broken Age;), Monkey Island και δεκάδες άλλα στο παρελθόν, δεν θεωρείς τα τωρινά παιχνίδια του είδους adventure, όμως αυτή ήταν εξέλιξη, ευτυχώς ή δυστυχώς. Σε εκείνα λοιπόν που χωρίζονται σε επεισόδια, το Life is Strange άρεσε πολύ, πάρα πολύ, και δικαίως.
Από τα games της Telltale, mini θετική έκπληξη το Tales from the Borderlands, μιας και κατάφερε να ενσωματώσει έξυπνα τον κόσμο του Borderlands στη «νοοτροπία» της εταιρείας, περισσότερο κι από το Game of Thrones της ίδιας που πιθανώς ταίριαζε περισσότερο. Να σημειώσουμε εδώ ότι καλά ξεκίνησε το «reboot» του King’s Quest από την The Odd Gentlemen, αναμένουμε το 2016 τις συνέχειες.
Interactive movie, άλλη μια πονεμένη ιστορία από πλευράς αποδοχής στη συνείδηση του κοινού. Οι πιο εχθρικοί λένε ότι δεν είναι καν videogames, θα μπορούσα να γράψω αρκετά αντεπιχειρήματα, αλλά δεν είναι η ώρα για τέτοια. Έτσι, από το πουθενά μας ήρθε το Her Story (PC, Mac, iOS), το οποίο αξίζει να το παίξεις αν είσαι fan.
Και καταλήγουμε στο δικό μου mea culpa για φέτος, ένα παιχνίδι που έπρεπε να γίνει review εδώ στο OneMan. Όταν το συνειδητοποίησα, περίπου 4 μήνες μετά, ήταν αργά, και αναφέρομαι στο Until Dawn. Θα μου επιτρέψεις λοιπόν να γράψω κατιτίς περισσότερο. Καταρχάς, κυκλοφόρησε (PS4) σε δύσκολη περίοδο, απ’ όλες τις απόψεις, τον Αύγουστο, και με 'πιασε λίγο στον ύπνο.
Εκ πρώτης όψεως και στα πρώτα του κεφάλαια, θυμίζει έντονα teen horror movie της δεκαετίας του ’90 και σχετικά αδιάφορο. Αν έχεις την υπομονή όμως, θα παρατηρήσεις ότι γίνεται μάλλον ηθελημένα, το χτίσιμο αποσκοπεί κάπου και σιγά-σιγά προσφέρει πετυχημένα jump scares. Επιπλέον, το σύστημα αποφάσεων αλλάζει ικανοποιητικά την ιστορία και σίγουρα θα επιστρέψεις για να δεις τη διαφορετική εκδοχή. Το μόνο σίγουρο είναι ότι παίζει απίστευτα με το μυαλό σου και θυμίζει David Cage της εποχής Heavy Rain (κι ευτυχώς όχι Beyond: Two Souls). Δύσκολα χαρακτηρίζεται το παιχνίδι της χρονιάς, πολύ πιο εύκολα ως έκπληξη του έτους.
Κι αφού πήραμε μια γεύση από survival horror, ολοκληρώνουμε αυτό το χοντρό κεφάλαιο με τούτη ακριβώς την υπο-κατηγορία. Όταν ένας remaster τίτλος ξεχωρίζει, δηλαδή το Resident Evil HD, και όχι το Revelations 2 για παράδειγμα, τότε μάλλον κάτι δεν πήγε σωστά. Καλό το SOMA, όχι και τόσο το Dying Light. Α ρε Silent Hill(s)…
Διάφορα
Θέλεις να παίξεις ξύλο; Τότε βάλε το Mortal Kombat X. Και μετά το Mortal Kombat X. Και ολοκληρώνεις με το Mortal Kombat X (διαβάζεις το review εδώ). Έχεις όρεξη για platform game; Τότε οπωσδήποτε πρέπει να τσεκάρεις το Ori and the Blind Forest, ενώ αν ψάχνεις την πτυχή του δημιουργού μέσα σου το Super Mario Maker. Όσο για real-time strategy, StarCraft II: Legacy of the Void με τα μάτια ερμητικά κλειστά, για διαστημικούς το Kerbal Space Program, για stelthαδες το Volume.
Να σημειωθεί εδώ ότι υπάρχουν αρκετά ποιοτικά games διαφόρων ειδών που κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά σε περασμένα έτη (κυρίως το 2014 στα PC) και εμφανίστηκαν φέτος σε άλλα formats. Ενδεικτικά αναφέρω: The Talos Principle (puzzle), Shovel Knight (platform), The Vanishing of Ethan Carter (horror adventure), The Binding of Isaac: Rebirth (dungeon crawler), Divinity Original Sin (RPG)
Αυτός ο ρόλος μου ταιριάζει
Τα RPG, action ή μη, αποτελούν την πιο ευνοημένη/ ευλογημένη κατηγορία για φέτος. Μπορεί να δυσκολεύομαι να επιλέξω Game of the Year (για τους δικούς μου λόγους, περισσότερα σε λίγο), αλλά για Genre of the Year αμφιβολία δεν υπάρχει, έστω κι αν δεν είμαι ο πιο φανατικός του είδους. Εν αρχή, είναι το The Witcher 3: Wild Hunt.
Δεν γίνεται να μην υποκλιθείς στους ζουρλοπολωνούς της CD Projekt RED για τον απέραντο κόσμο που έφτιαξαν. Kάποια παραπονάκια υπήρξαν, αλλά σε ένα τόσο φιλόδοξο και τεράστιο εγχείρημα αποτελούν μάλλον πταίσματα.
Πολύ καλή και η post-apocalyptic δημιουργία της Bethesda, όμως δεν ήταν λίγοι εκείνοι που διαμαρτυρήθηκαν ότι το Fallout 4 έμεινε κάπως στάσιμο συγκριτικά με τους προκατόχους του, το 3 και το New Vegas, ή ακόμα ότι και απλοποίησε ορισμένα στοιχεία του. Όσο για τα bugs, παιχνίδι της Bethesda δίχως αυτά ίσον τζατζίκι χωρίς σκόρδο.
Όσο για τους εραστές των έξτρα action RPG και του hack ‘n’ slash, το Bloodborne αγαλλίασε τη ψυχούλα τους. Οι κάτοχοι του Wii U βρήκαν την υγειά τους με το Xenoblade Chronicles X, ενώ σε ακόμα πιο παραδοσιακό role-playing δρόμο κινήθηκε το εξαιρετικό Pillars of Eternity. Παρ' όλα αυτά, η βόμβα πυροδοτήθηκε από το Undertale.
OK, πρόκειται για μπομπίτσα υπό την έννοια ότι κυκλοφόρησε μόνο σε PC και Mac και δεν έκανε ιδιαίτερο κρότο, όμως ελάχιστοι RPG παίκτες τόλμησαν να ξεστομίσουν κάτι εναντίον του. Αν ξεπεράσεις τα «πρωτόγονα» γραφικά, κάτι πανεύκολο για μένα που δίνω βάση στο gameplay, θα γνωρίσεις ένα videogame με εξαιρετικούς μηχανισμούς και μοναδικό σύστημα μάχης.
Game of the Year
Τα είπαμε όλα, ή σχεδόν όλα. Θα μπορούσαμε να καταλήξουμε σε 3-4 υποψήφιους, δηλαδή MGSV: The Phantom Pain, The Witcher 3, Fallout 4 και Bloodborne. Η καρδιά μου θα ήθελε πάρα πολύ να φωνάξει THE PHANTOM PAIN, αλλά η Konami "πρέπει να τιμωρηθεί", το έργο ήταν ημιτελές. Είναι τρελοί οι Πολωνοί, τέλος, The Witcher 3. Και του χρόνου να ‘μαστε καλά.Πηγη
